.

 
طی دهه های اخیر انتقادهای شدیدی بر سیستمهای آموزشی سراسر دنیا وارد شده است که در راس آنها انتقادهای مربوط به تاثیر منفی سیستم آموزشی بر روند هدر رفتن نیروهای خلاقانه و نواورانه کودکان قرار دارد. "کن رابینسون" سخنرانی را در تد (ted)با عنوان "مدارس باعث مرگ خلاقیت می شوند" ارائه داده و سعی کرده به این سئوال مهم و بنیادین پاسخ دهد. سخنرانی که ویدئو آن با حدود 14 میلیون بازدید، رکورد پربیننده ترین ویدئو موجود در تد را شکست.
 
در مجموع رابینسون در این سخنرانی تاثیر گذار تمامی سخنان جدی و بسیار مهم خود را در قالب طنز مطرح می کند و دائما موجبات خنده حضار را فراهم می کند. فرضیه ای که رابینسون مطرح می کند حول این مهم است که کودکان با استعدادهای نوآورانه متولد می شوند که این استعدادها به مرور سرکوب می شوند.
 

 
از نگاه رابینسون بچه های استعدادهای نو آورانه خارق العاده دارند که آنها را سرکوب می کنیم و در این میان اجتماع و آموزش و پرورش بیشترین نقش را به طرز بی رحمانه ای در روند سرکوبی خلاقیت بازی می کنند.
 
وی معتقد است که امروز خلاقیت به اندازه سواد خواندن و نوشتن مهم است و باید به همان شکل با آن برخورد کرد.
 
رابینسون به این نتیجه می رسد که کودکان یک وجه مشترک بسیار مهم دارند و آن اینکه آنها شانس خودشان را امتحان می کنند و از اشتباه نمی ترسند آما سیستم آموزشی از کودکان انسانهای می سازد که از اشتباه کردن می هراسند و این در حالی است که اگر آماده اشتباه کردن نباشید، هیچ وقت هیچ فکر نابی به ذهنتان خطور نمی کند.
 
در یک کلام کودکان در فرایند بزرگ شدن تبدل به افرادی می شوند که از اشتباه می ترسند و خلاقیت خود را از دست می دهند.
 
از منظر رابینسون اجتماع و سیستم آموزشی اشتباه را تبدیل به گناهی بزرگ می کند و جالبتر آنکه تمام سیستم های آمورش و پرورش دنیا همین روش را دنبال می کند. آنها همان سلسله مراتب درس ها را رعایت می کنند و به ریاضی و زبان بیشتر از همه چیز اهمیت می دهند و علوم انسانی و هنر در مراتب بعد قرار می گیرند، این در حالیست که هنر هم به اندازه ریاضی مهم است، اما متاسفانه سیستم آمورزشی تنها بر نیمه چپ مغز متمرکز شده است و نتیجه آن تولید اساتید دانشگاهی با "نیمه چپ پرورش یافته مغز" است.
 
وی پاسخگویی به نیازهای صنعتی شدن در قرن نوزدهم را عامل این فرایند می داند که در آن بر فراگیری درسهایی که کارایی داشت و به حاشیه راندن دروسی که کارایی نداشت تاکید شده بود.
 
رابینسون در خاتمه نتیجه می گیرد که اصول بنیادینی که بر اساس آن کودکان آموزش می بینند باید بازنگری شود و وظیفه ما تربیت همه جانبه کودکان است و توجه به حفظ نیروهای خلاقانه و نو آورانه آنهاست تا بتوانند با آینده روبرو شوند.